Οι δύο επόμενοι αιώνες (7ος και 6ος αι. π.Χ.) υπήρξαν καθοριστικοί για την Αθήνα. Στη διάρκειά τους αποκρυσταλλώνονται οι δομές της πόλης-κράτους, μεταβάλλονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί, ξεκινά η ραγδαία οικονομική και πολιτισμική της ανάπτυξη και γεννιέται το δημοκρατικό της πολίτευμα. Η Ακρόπολη, το επίσημο λατρευτικό κέντρο της πόλης, αποκτά μνημειώδεις ναούς και κατακλύζεται από σπουδαία αφιερώματα.

Μία ακμή που ωστόσο δεν αντανακλάται στην περιοχή της ανασκαφής. Οι δρόμοι, βέβαια, εξακολουθούν να λειτουργούν, ανοίγονται τέσσερα νέα πηγάδια, το ένα δίπλα σε εργαστηριακή, μάλλον, εγκατάσταση και οικοδομούνται κάποια κτίσματα, όπως δείχνει και η απόκρυψη κάτω από το χωμάτινο δάπεδο δωματίου ενός αγγείου με μεταλλικά αντικείμενα στο εσωτερικό του. Παρόλα αυτά, η απουσία συνεκτικού πολεοδομικού ιστού, καθώς και οι τρεις ταφές της εποχής, δείχνουν ότι ο χώρος βρίσκεται ακόμη στην περιφέρεια της πόλης, ίσως στις παρυφές του οχυρωματικού περιβόλου, που περικλείει μικρή έκταση γύρω από την Ακρόπολη και τον οποίο ισοπέδωσαν οι Πέρσες το 480 π.Χ.

Πολλά από τα αντικείμενα που παρουσιάζονται εδώ είναι καλυμμένα με απλή μαύρη βαφή. Όσα, όμως, έχουν ζωγραφιστές παραστάσεις φανερώνουν ότι η αγγειογραφία βρίσκει αρχικά στη μυθολογία και στη συνέχεια στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, την ανεξάντλητη θεματολογία που θα την επηρεάσει για αιώνες.