Σχεδόν ακέραιο σκουλαρίκι, με μικρά σπασίματα και φθορές στα δύο άκρα. Βρέθηκε το 2000 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στην περιοχή της οικίας Κ. Πρόκειται για διαμπερή κυλινδρικό δακτύλιο σε μορφή πηνίου, με καλά στιλβωμένη επιφάνεια. Έχει σχεδόν κάθετα τοιχώματα και δύο δισκόμορφες απολήξεις, η μία μεγαλύτερης διαμέτρου από την άλλη. Η απόληξη με τη μεγαλύτερη διάμετρο είναι ελαφρώς κοίλη με αυλακώσεις στην περιφέρεια, ενώ η μικρότερη είναι σχεδόν επίπεδη.

Το εύρημα ανήκει σε μία ομάδα αντικειμένων από γυαλί, ελεφαντόδοντο, ορεία κρύσταλλο, χρυσό, ασήμι και άλλα υλικά, στα οποία έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες (κουβαρίστρες, κουμπιά, στηρίγματα μικρογραφικών αγγείων, πεσσοί παιχνιδιών κ.ά.). Η σύγχρονη, ωστόσο, έρευνα τα θεωρεί σκουλαρίκια, τα οποία διαπερνούσαν τους λοβούς των αυτιών σαν βύσματα (κατά τρόπο αντίστοιχο με το σύγχρονο ear stretching). Για την εφαρμογή τους απαιτούνταν σταδιακή διεύρυνση του λοβού με τη διαδοχική χρήση σκουλαρικιών διαφορετικής διαμέτρου.