Ακέραιο ατρακτόσχημο μυροδοχείο. Βρέθηκε το 1994 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο εγκαίνιο Μ 2 της οικίας Ω. Η βάση του είναι μικρή και ασταθής, το πόδι ψηλό και κυλινδρικό, το σώμα επίμηκες, σχεδόν σωληνωτό, ο λαιμός ψηλός και λεπτός, το χείλος στραμμένο προς τα κάτω. Το αγγείο αποκλίνει από τον κατακόρυφο άξονα, λόγω αμελούς κατασκευής. Τρεις λευκές ταινίες διακοσμούν την κοιλιά και τον λαιμό. Στο σώμα του διατηρούνται ίχνη καύσης και αποτυπώματα πλέγματος, κατάλοιπα του υλικού με το οποίο ήταν περιτυλιγμένο.

Αγγεία αυτού του τύπου έχουν βρεθεί κατά δεκάδες σε ανασκαφές οικισμών και νεκροταφείων σε όλη τη Μεσόγειο. Συνήθως ερμηνεύονται ως δοχεία καλλυντικών, αρωματικών και φαρμακευτικών ελαίων, ο στενός λαιμός των οποίων επέτρεπε την ελεγχόμενη ροή του περιεχομένου τους. Ωστόσο η ανεύρεσή τους σε μαγειρεία σπιτιών ή σε σύνολα με μαγειρικά και επιτραπέζια σκεύη, υποδηλώνει και τη χρήση τους ως δοχεία για αρτύματα με τα οποία αρωμάτιζαν το κρασί ή το φαγητό. Στην αρχαιότητα αρτύματα όπως σπόροι πιπεριού, σιναπιού, κυμίνου κ.ά. πωλούνταν σε μικρές ποσότητες λόγω του υψηλού κόστους τους.

Για την προστασία, την ασφαλή μεταφορά και πιθανώς την ανάρτηση των μυροδοχείων, τα οποία δύσκολα μπορούσαν να σταθούν όρθια στη μικρή βάση τους, χρησιμοποιούσαν θήκες από ξύλο, ψάθα ή ύφασμα, που, ως φθαρτά υλικά, διατηρήθηκαν σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Στην περίπτωση του παρόντος μυροδοχείου, το υλικό συσκευασίας κάηκε στην πυρά του εγκαινίου, αφήνοντας το αποτύπωμά του στην επιφάνεια του αγγείου.