Ακέραιη πρόχους σε μορφή κεφαλιού μικρού αγοριού. Βρέθηκε το 2003 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο πηγάδι ΝΜΑ 114.

Το αγγείο είναι κατασκευασμένο από δύο μήτρες, μία για το μπροστινό και μία για το πίσω μέρος, εκτός από τον λαιμό που είναι καμωμένος στον τροχό και καταλήγει σε τριφυλλόσχημο στόμιο. Η βάση είναι επίπεδη και η λαβή κάθετη, ξεκινά από το χείλος και φτάνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

Το παιδάκι έχει παχουλό πρόσωπο, με σχηματοποιημένα χαρακτηριστικά, τονισμένα με λευκό, κόκκινο και μαύρο χρώμα. Τα μάτια είναι τεράστια, η μύτη μικρή, το στόμα λεπτό, ενώ στο σαγόνι σχηματίζεται λακκάκι. Τα τοξωτά φρύδια είναι ενωμένα στο κέντρο και δηλωμένα με μαύρη βαφή. Στο κεφάλι φορά κόκκινη κουκούλα, στολισμένη με στεφάνι από φύλλα, που έχουν παραμείνει άβαφα. Από την κουκούλα ξεπροβάλλουν μπούκλες χρωματισμένες με μαύρη βαφή. Στον αυχένα υπάρχει χαραγμένη η υπογραφή του εργαστηρίου: CΤΡΑ (Στρατόλαου).

Στο λαιμό φοράει περίαπτο σε σχήμα σεληνιακού μηνίσκου, που διατηρεί ίχνη μαύρου, κόκκινου και λευκού χρώματος, ενώ ένας δεύτερος μηνίσκος στο μέτωπο του παιδιού αποδίδεται με μαύρη και πράσινη βαφή.

Τέτοια αγγεία με μορφή παιδιού συναντώνται στην Αθήνα του 3ου-4ου αι. μ.Χ. Είναι πολύ πιθανό να τα χρησιμοποιούσαν σε κάποια τελετή μετάβασης για το πέρασμα των αγοριών από την επικίνδυνη νηπιακή στην πιο ασφαλή παιδική ηλικία. Η υψηλή παιδική θνησιμότητα ωθούσε τους γονείς να γιορτάζουν και να ευχαριστούν τους θεούς όταν το νήπιο έκλεινε τα τρία του χρόνια, ένα πολύ σημαντικό εξελικτικό στάδιο που έδινε ελπίδες ενηλικίωσης του παιδιού. Αντίστοιχες τελετές υπήρχαν στην Αθήνα και κατά τον 5ο αι. π.Χ., έθιμο που πιθανώς επιβίωσε έως τη ρωμαϊκή εποχή.