Τμήμα ειδωλίου που εικονίζει, πιθανώς, συνοφρυωμένο μωρό με γκροτέσκα χαρακτηριστικά. Βρέθηκε το 1995 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο πηγάδι Μ 43. Σώζεται μόνο το μπροστινό μέρος του κεφαλιού με τμήμα του λαιμού. Είναι κατασκευασμένο με δύο μήτρες και διατηρεί ίχνη πορτοκαλοκάστανης βαφής.

Το μωρό είναι φαλακρό, με ωοειδές πρόσωπο, τεράστια, αμυγδαλωτά μάτια με έντονα περιγράμματα, σμιχτά φρύδια, μικρό στόμα με προτεταμένο κάτω χείλος, λακκάκι στο σαγόνι και αυτιά που προεξέχουν. Στον λαιμό φορά κορδόνι ή αλυσίδα από το οποίο κρέμεται περίαπτο σε σχήμα μισοφέγγαρου (lunula). Στο μέτωπο έχει ανάγλυφο κόσμημα σε σχήμα αστεριού ή ήλιου.

Αυτός ο τύπος ειδωλίου ήταν εξαιρετικά δημοφιλής τον 3ο και 4ο αι. μ.Χ. στην Αθήνα. Τα σύμβολα του Ήλιου και της Σελήνης που φορά το μωρό, απαντώνται συχνά μαζί σε περίαπτα, ήδη από την Ελληνιστική περίοδο. Στο πλαίσιο του θρησκευτικού συγκρητισμού της Ρωμαϊκής περιόδου οι άνθρωποι επικαλούνταν για προστασία, συχνά χωρίς διάκριση, τις δυνάμεις ηλιακών και σεληνιακών θεοτήτων.