Βρέθηκε το 2002 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο εσωτερικό του κλιβάνου ΝΜΑ 23.

Προέρχεται από το πάνω μέρος μήτρας κατασκευής πήλινου μονόμυξου λυχναριού και περιλαμβάνει την οπή καύσης, η οποία πλαισιώνεται από δύο ανάγλυφες αυλακώσεις. Η εξωτερική επιφάνεια του θραύσματος είναι αδρά διαμορφωμένη με τα δάχτυλα.

Τα λυχνάρια που κατασκευάζονταν από τέτοιες μήτρες είχαν κοίλο, κυκλικό δίσκο με μικρή οπή πλήρωσης στο κέντρο, κάθετη λαβή και από ένα επίμηκες, κυματιστό ωτίο σε κάθε πλευρά. Ο δίσκος περιβαλλόταν από αυλάκωση, τα δύο άκρα της οποίας καμπυλώνονταν στον μυκτήρα και κατέληγαν στην κορυφή της οπής καύσης. Στην επιφάνεια έδρασης υπήρχε το ανάγλυφο γράμμα Α, του οποίου η ερμηνεία είναι προβληματική. Ίσως αποτελούσε σύμβολο ποιότητας, ένδειξη του κατασκευαστή ή υπογραφή τεχνίτη.

Τα λυχνάρια αυτού του τύπου παράγονταν στην Αθήνα από τα μέσα του 1ου έως τα μέσα του 2ου αι. μ.Χ. και θεωρούνται απομιμήσεις εισαγωγών του 1ου αι. μ.Χ., πιθανότατα από την περιοχή του ανατολικού Αιγαίου. Η παρουσία της μήτρας στον κλίβανο ΝΜΑ 23 δείχνει ότι ο κλίβανος ήταν «λυχνοποιός», χωρίς να αποκλείεται η παράλληλη παραγωγή και άλλων κεραμικών προϊόντων.