Ακέραιο ατρακτόσχημο μυροδοχείο. Βρέθηκε το 1994 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο εγκαίνιο Μ 2 της οικίας Ω. Η βάση του είναι μικρή και ασταθής, το πόδι ψηλό και κυλινδρικό, το σώμα επίμηκες, ατρακτόσχημο, ο λαιμός ψηλός και λεπτός, το χείλος στραμμένο προς τα κάτω. Τρεις λευκές ταινίες διακοσμούν την κοιλιά και τον λαιμό.

Αγγεία αυτού του τύπου έχουν βρεθεί κατά δεκάδες σε ανασκαφές οικισμών και νεκροταφείων σε όλη τη Μεσόγειο. Συνήθως ερμηνεύονται ως δοχεία καλλυντικών, αρωματικών και φαρμακευτικών ελαίων, ο στενός λαιμός των οποίων επέτρεπε την ελεγχόμενη ροή του περιεχομένου τους. Ωστόσο η ανεύρεσή τους σε μαγειρεία σπιτιών ή σε σύνολα με μαγειρικά και επιτραπέζια σκεύη, υποδηλώνει και τη χρήση τους ως δοχεία για αρτύματα με τα οποία αρωμάτιζαν το κρασί ή το φαγητό. Στην αρχαιότητα αρτύματα όπως σπόροι πιπεριού, σιναπιού, κυμίνου κ.ά. πωλούνταν σε μικρές ποσότητες λόγω του υψηλού κόστους τους.

Για την προστασία, την ασφαλή μεταφορά και πιθανώς την ανάρτηση των μυροδοχείων, τα οποία δύσκολα μπορούσαν να σταθούν όρθια στη μικρή βάση τους, τα τοποθετούσαν σε θήκη από ξύλο, ψάθα ή ύφασμα, που, ως φθαρτά υλικά, διατηρήθηκαν σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Το ίδιο σπάνια είναι και τα αποτυπώματα του υλικού στην επιφάνεια των αγγείων, όπως στις περιπτώσεις των ΝΜΑ 2438 και ΝΜΑ 2439.