Κεφάλι αγάλματος θεάς, μεγέθους μεγαλύτερου του φυσικού. Βρέθηκε το 1998 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο πηγάδι ΝΜΑ 39 της οικίας Ξ. Παρά τις έντονες αποκρούσεις που έχουν καταστρέψει το πρόσωπο, διατηρεί στοιχεία που καθιστούν πιθανή την απόδοσή του σε άγαλμα Αφροδίτης.

Το κεφάλι, που διατηρεί και μικρό τμήμα του λαιμού, είναι στραμμένο ελαφρά προς τα δεξιά. Το πρόσωπο είναι στρογγυλό και πλατύ, η σάρκα πολύ καλά πλασμένη και η επιδερμίδα καλά στιλβωμένη. Τα φρύδια είναι τοξωτά, τα μάτια μακρόστενα σαν μισόκλειστα και οι μαρμάρινοι βολβοί ένθετοι στις κόγχες. Ίσως η ίριδα να ήταν φτιαγμένη από άλλο υλικό. Τα κυματιστά μαλλιά χωρίζονται στη μέση, τυλίγονται πίσω σε κότσο και δένονται γύρω από το κεφάλι με διπλή ταινία. Στη βάση της ταινίας υπάρχουν μικρές οπές, ίσως για την προσθήκη κοσμήματος ή για τη συγκράτηση μεταλλικών ελασμάτων που θα επικάλυπταν την ταινία. Το πάνω μέρος των αυτιών σκεπάζεται από τα μαλλιά, ενώ στον δεξιό λοβό διατηρείται μικρή τρύπα για πρόσθετο σκουλαρίκι.

Η έλλειψη περισσότερων στοιχείων καθιστά αβέβαιη την αναγνώριση της μορφής. Το είδος, ωστόσο, της κόμμωσης συναντάται σε παραλλαγές και αντίγραφα έργων του Πραξιτέλη, τα οποία απεικονίζουν την Αφροδίτη. Σε αυτά η θεά παριστάνεται γυμνή από τη μέση και πάνω, με ένα ιμάτιο, τυλιγμένο στο κάτω μέρος του σώματος.

Η αρχική θέση του αγάλματος, ο χρόνος και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έφτασε στο οικόπεδο Μακρυγιάννη μόνο το κεφάλι, δεν είναι γνωστά. Το μέγεθός του υποδηλώνει ότι θα μπορούσε να ανήκει σε λατρευτικό άγαλμα προερχόμενο από κάποιο κοντινό ιερό ή να διακοσμούσε κάποιον δημόσιο χώρο. Το γεγονός, ωστόσο, ότι βρέθηκε στο πηγάδι της πολυτελούς οικίας Ξ μαζί με άλλα γλυπτά των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, ίσως δείχνει ότι σε κάποια χρονική στιγμή το κεφάλι μετατράπηκε σε «προτομή» για να κοσμήσει την κατοικία ή το κτήριο Ζ που τη διαδέχθηκε στα μέσα του 5ου αι. μ.Χ.

Στους χρόνους της ύστερης αρχαιότητας υπήρχε έντονη τάση επαναχρησιμοποίησης παλαιών γλυπτών, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα. Πιθανότατα η παλαιότητα ενός γλυπτού προσέφερε μεγαλύτερο κύρος, καθώς αποδείκνυε ότι η οικογένεια ήταν ισχυρή και ευκατάστατη από παλιά.

Τα χτυπήματα στο πρόσωπο του γλυπτού μας και η βίαιη απολάξευση των ματιών πιθανότατα οφείλονται σε σκόπιμη ενέργεια κατά την εποχή επικράτησης του χριστιανισμού, προκειμένου να εξουδετερωθεί η «δαιμονική» δύναμη του παγανιστικού γλυπτού.