Βρέθηκε το 1999 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, σε δωμάτιο του κτηρίου Ζ (φάση 6ου-7ου αι. μ.Χ.). Έχει στιλβωμένη επιφάνεια, στέλεχος με ραβδώσεις στο πάνω μέρος, σφαιρική κεφαλή και μυτερή απόληξη με μικρό σπάσιμο στην άκρη.

Αντικείμενα με παρόμοια χαρακτηριστικά συνήθως ερμηνεύονται ως περόνες, ωστόσο η νεότερη έρευνα θεωρεί πολύ πιθανή τη χρήση τους ως μικρά αδράχτια για το γνέσιμο λεπτών ή κοντών νημάτων. Στην περίπτωση αυτή, οι αυλακώσεις στο πάνω μέρος θα χρησίμευαν για τη στερέωση της αρχής του νήματος, ώστε κατά την περιστροφή του αδραχτιού να μην ξετυλίγεται αυτό που βρισκόταν ήδη πάνω του.

Το γνέσιμο, δηλαδή η μετατροπή των υφαντικών ινών σε νήμα για τον αργαλειό και άλλες χρήσεις, υπήρξε μία από τις κύριες ασχολίες των γυναικών στο σπίτι. Ήταν μία σύνθετη και χρονοβόρα διαδικασία που απαιτούσε εμπειρία, επιδεξιότητα και κατάλληλα εργαλεία: τη ρόκα, το αδράχτι και το σφονδύλι.