Βρέθηκαν το 2002 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο εσωτερικό λάκκου υποδοχής μεταλλουργικού καμινιού του χαλκουργείου.

Τα μεταλλουργικά καμίνια ήταν υπέργειες, κυλινδρικές κατασκευές με άνοιγματα στη βάση για την είσοδο της καύσιμης ύλης και των φυσερών που συνδέονταν με το καμίνι με πήλινους σωλήνες, τα ακροφύσια. Τα καμίνια χρησίμευαν στην τήξη του μεταλλεύματος και αποτελούσαν αναπόσπαστο τμήμα μίας μόνιμης εγκατάστασης κατεργασίας μετάλλου. Στα χαλκουργεία ήταν εγκατεστημένα δίπλα στους λάκκους χύτευσης.

Οι σκωρίες είναι μεταλλουργικά απορρίμματα που παράγονται κατά την επεξεργασία του μεταλλοφόρου ορυκτού στο καμίνι. Στο εσωτερικό του καμινιού, τοποθετούσαν σε στρώσεις ορυκτό μετάλλευμα και ξυλοκάρβουνο, έβαζαν φωτιά και με φυσερά διατηρούσαν υψηλές θερμοκρασίες μέχρι την τήξη του μεταλλεύματος. Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας παράγονταν δύο προϊόντα: το μέταλλο που κατέληγε στον πυθμένα του καμινιού και το διάλυμμα της σκωρίας, το οποίο λόγω μικρότερου ειδικού βάρους συγκεντρωνόταν πάνω από το μέταλλο. Αυτό περιείχε όλα τα ανεπιθύμητα συστατικά του μεταλλεύματος και της καύσιμης ύλης του καμινιού και απομακρυνόταν από το καμίνι όσο ήταν ρευστό.

Από τη στερεοποίηση του διαλύμματος προκύπτουν οι σκωρίες που αποτελούν κατάλοιπα μεταλλουργικής δραστηριότητας είτε σε εργαστηριακούς χώρους, όπως στο χαλκουργείο της ανασκαφής του οικοπέδου Μακρυγιάννη, είτε σε περιοχές που έχει πραγματοποιηθεί μόνο εκκαμίνευση. Σε πολλές περιπτώσεις οι σκωρίες εντοπίζονται σε μεγάλες ποσότητες κοντά στα σημεία εξόρυξης και αποτελούν τα μοναδικά τεχνολογικά στοιχεία μεταλλουργικών εργασιών που έχουν πραγματοποιηθεί κατά την αρχαιότητα.