Μυροδοχείο γνωστό και ως λύδιον. Βρέθηκε το 2003 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο πηγάδι ΝΜΑ 78. Λείπει τμήμα του χοανόσχημου λαιμού και ολόκληρο το χείλος που θα ήταν πεπλατυσμένο και θα περιέβαλλε το στόμιο. Το σώμα έχει σχήμα ανεστραμμένου κώνου με στρογγυλεμένο ώμο και το πόδι είναι συμπαγές.

Πρόκειται για μυροδοχείο με ιδιαίτερο σχήμα, του οποίου η ονομασία δηλώνει την προέλευσή του από τη Λυδία, αφού πολλά τέτοια αγγεία, κυρίως μαρμάρινα, έχουν βρεθεί στις Σάρδεις. Προοριζόταν για ένα προϊόν πολυτελείας, γνωστό ως βάκκαρις ή ἔλαιον βακκάριον που ήταν το πιο διαδεδομένο άρωμα στη Λυδία, σε στερεή μορφή (αλοιφή) και παραγόταν από τη ρίζα του ομώνυμου φυτού που ευδοκιμεί στην Αίγυπτο, τη Συρία και την Παλαιστίνη.

Το τυποποιημένο σχήμα του καθιέρωσε στους καταναλωτές το πολύτιμο περιεχόμενό του ενώ το χαρακτηριστικά παχύ τοίχωμα του σώματός του αποσκοπούσε στη μείωση της χωρητικότητάς του. Τη διάδοση του αρώματος έξω από τα γεωγραφικά όρια της Λυδίας μαρτυρούν οι πήλινες απομιμήσεις του αγγείου από διάφορα κεραμικά εργαστήρια σε όλη τη Μεσόγειο και συγκεκριμένα στην Ιωνία, την Αττική, τη Σικελία, την Κάτω Ιταλία, στο Εμπόριο της σημερινής Καταλονία (Ιβηρική) και την Ταύχειρα στη ΒΑ Λιβύη.

Στην Αττική, τα περισσότερα λύδια έχουν προέλθει από τάφους, ως μικρά, προσωπικά αντικείμενα που συνόδευαν τον νεκρό. Σπανιότερα απαντώνται σε οικισμούς ή ιερά.