Φυλλόσχημη προστατευτική θήκη κέρινου σφραγίσματος. Βρέθηκε το 1999 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στην περιοχή του κτηρίου Φ.

Αποτελείται από μία βάση και ένα καπάκι που ενώνονται μεταξύ τους με έναν ενσωματωμένο στροφέα (μεντεσέ). Η βάση έχει δύο εγκοπές στα πλευρικά τοιχώματα και τρεις μικρές οπές στον πυθμένα. Το καπάκι είχε στην πάνω επιφάνεια διακόσμηση με ένθετο σμάλτο, από το οποίο διατηρούνται ίχνη, με έναν ρόδακα στο κέντρο και μια σειρά από ρόδακες στην περιφέρεια.

Οι θήκες των σφραγισμάτων χρησιμοποιήθηκαν για να διασφαλίσουν το απόρρητο της αλληλογραφίας κατά τη διακίνησή της. Τα προς αποστολή έγγραφα χαράσσονταν στο εσωτερικό ξύλινων, κηρωμένων πινακίδων που έκλειναν αντικριστά. Οι πινακίδες τυλίγονταν με σπάγκο, οι άκρες του οποίου περνούσαν μέσα από τις εγκοπές στη βάση της θήκης και στη συνέχεια δένονταν. Μία μικρή ποσότητα κεριού χυνόταν στο εσωτερικό της θήκης, πάνω στον κόμπο του σχοινιού, σφραγιζόταν με κάποιον δακτυλιόλιθο, και κατόπιν η θήκη έκλεινε με το καπάκι της. Αν ο σπάγκος κοβόταν ή καταστρεφόταν η σφραγίδα, ο παραλήπτης θα γνώριζε ότι το έγγραφο έχει παραβιαστεί.

Σύμφωνα με νεότερες μελέτες, οι θήκες ασφάλιζαν κατά κύριο λόγο πολύτιμα αγαθά, όπως χρυσό και νομίσματα, που διακινούνταν μέσα σε υφασμάτινα ή δερμάτινα πουγκιά. Σε αυτήν την περίπτωση, ο σπάγκος περνούσε μέσα από τις οπές στη βάση της θήκης, ραβόταν πάνω στο ύφασμα και στη συνέχεια σφραγιζόταν.