Κιονόκρανο ιωνικού ρυθμού. Συγκολλήθηκε από δύο τμήματα που βρέθηκαν σε διαφορετικά σημεία στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη. Το ένα βρέθηκε το 1980 σε δοκιμαστική τομή στα δυτικά του οικοπέδου και το άλλο, το 2002 στα νότια, εντοιχισμένο ως οικοδομικό υλικό σε τοίχο της οικίας Α (φάση 4ου-5ου αι. μ.Χ.). Το πάνω μέρος του εχίνου, τα κάτω μέρη των ελίκων και το ένα προσκεφάλαιο είναι σε μεγάλο βαθμό σπασμένα.

Οι έλικες είναι ανάγλυφοι με επίπεδη επιφάνεια και καταλήγουν στο κέντρο σε κυρτούς οφθαλμούς, ενώ ο εχίνος διακοσμείτα με τρία ωά στο κέντρο και τρίφυλλα ανθέμια (ημιανθέμια) στις γωνίες. Τριπλή ανάγλυφη ταινία (ζωστήρας) περισφίγγει το μέσο κάθε προσκεφάλαιου.

Η πάνω επιφάνεια του άβακα είναι σχετικά λειασμένη αλλά διατηρεί ίχνη της λάξευσης. Η επιφάνεια έδρασης του κιονοκράνου έχει πυκνά λοξά ίχνη του εργαλείου επεξεργασίας (βελονιού) και μια λειασμένη ζώνη στην περίμετρο (αναθύρωση) που βοηθούσαν στην προσαρμογή του κιονόκρανου πάνω στον κίονα. Υπάρχουν επίσης ίχνη εργαλείου σε δεύτερη χρήση, κατά την απολάξευσή του κιονόκρανου ώστε να χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό για την οικία Α.

Λόγω της θέσης εύρεσής του, είναι πιθανόν να είχε χρησιμοποιηθεί αρχικά στην πρώτη φάση της οικίας Α.