Δαχτυλίδι με δακτυλιόλιθο από καφεκίτρινο γρανάτη. Βρέθηκε το 1995 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, σε φρεάτιο αγωγού της οικίας Ψ, ο οποίος εξέβαλε στον οχετό της οδού ΜΕΤΡΟ I. Η έντονα διαβρωμένη στεφάνη (δακτύλιος, κρίκος) πλαταίνει στους ώμους και απολήγει σε ελλειψοειδή σφενδόνη, μέσα στην οποία είναι τοποθετημένος ο δακτυλιόλιθος.

Ο λίθος είναι διακοσμημένος με εσώγλυφη απεικόνιση δύο δεξιών χεριών ενωμένων σε χειραψία (dextrarum iunctio), παράσταση που συμβόλιζε την ομόνοια και την αρμονία στις σχέσεις των ανθρώπων, τη φιλία, τη συμφιλίωση, αλλά και την επικύρωση του γάμου. Το συγκεκριμένο δαχτυλίδι είναι πιθανότατα γαμήλια βέρα (annulus pronubus) νεαρής γυναίκας.

Το έθιμο της ανταλλαγής δαχτυλιδιών ως επικύρωση του γαμήλιου συμβολαίου ανάγεται στη Ρωμαϊκή εποχή. Αρχικά δαχτυλίδια γάμου φορούσαν μόνο οι γυναίκες, ωστόσο από τον 3ο αι. μ.Χ. υιοθετήθηκαν και από τους άνδρες. Τα γυναικεία ήταν από ασήμι, το μέταλλο της Σελήνης, ενώ τα ανδρικά από χρυσό, το μέταλλο του Ήλιου. Το γαμήλιο δαχτυλίδι το φορούσαν στον παράμεσο του αριστερού χεριού γιατί πίστευαν ότι μία φλέβα ένωνε το δάχτυλο αυτό με την καρδιά.