Βρέθηκε το 1997 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη στο πηγάδι Μ 54. Συγκολλήθηκε από δύο τμήματα, ενώ λείπει το μεγαλύτερο μέρος των ποδιών του καθίσματος.

Το ειδώλιο απεικονίζει τον αιγυπτιακό θεό Όσιρη στην ταύτισή του με τον ελληνικό Διόνυσο. Ο Όσιρις, που συνήθως παριστάνεται όρθιος σε μορφή μούμιας, εδώ κάθεται σε σκαμνί με τρία πόδια, στο πίσω μέρος του οποίου υπάρχει διακοσμητικό στοιχείο. Πιθανώς πρόκειται για κλειστό άνθος λωτού, αιγυπτιακό σύμβολο της δημιουργίας της ζωής και της αναγέννησης.

Ο θεός, γυμνός από τη μέση και πάνω, φοράει μακριά φούστα και έχει τις παλάμες ακουμπισμένες στα γόνατα, σε μία τυπική στάση που συναντάται σε αγάλματα των Φαραώ, των βασιλέων της Αιγύπτου. Στο κεφάλι έχει το στέμμα atef, το οποίο έφεραν οι Φαραώ και ο Όσιρις, με τον οποίο ταυτίζονταν οι βασιλείς μετά τον θάνατό τους. Στη βάση του στέμματος υπάρχουν δύο κέρατα ταύρου, στοιχείο που συνδέεται με τον Διόνυσο, ο οποίος σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία μεταμορφωνόταν σε ταύρο.

Ο Όσιρις-Διόνυσος είναι μία σύνθετη θεότητα που αναδείχθηκε από τον συγκερασμό των κοινών ιδιοτήτων και των παραπλήσιων μύθων του Όσιρη και του Διόνυσου, στο πλαίσιο του θρησκευτικού συγκρητισμού. Και οι δύο ήταν θεοί της φύσης και της γονιμότητας, της βλάστησης και της καρποφορίας της γης, του θανάτου και της ανάστασης.

Το γεγονός ότι το ειδώλιο, μάλλον εισηγμένο από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, βρέθηκε σε πηγάδι μαζί με άλλα που απεικονίζουν ελληνικές και αιγυπτιακές θεότητες, καθιστά πιθανή την υπόθεση ότι είχε χρησιμοποιηθεί στο οικιακό ιερό της κατοικίας στην οποία ανήκε το πηγάδι

Πρόκειται για ένα από τα πολλά ευρήματα της ανασκαφής του οικοπέδου Μακρυγιάννη που απεικονίζουν ή συνδέονται με θεότητες ανατολικής προέλευσης. Η λατρεία τους, που υποσχόταν ευημερία, λύτρωση και μεταθανάτια ζωή, γνώρισε μεγάλη απήχηση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον μεσογειακό κόσμο και παρέμεινε ζωντανή έως και την ύστερη αρχαιότητα.