Βρέθηκε το 1997 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο πηγάδι Μ 54. Λείπει η πίσω πλευρά του κεφαλιού και τμήμα του δεξιού χεριού της μορφής, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των ποδιών της κλίνης.

Το ειδώλιοαποδίδει τον Σάραπη, εξελληνισμένη μορφή του αιγυπτιακού Όσιρη. Ο θεός είναι μισοξαπλωμένος σε πολυτελές ανάκλιντρο με παχύ στρώμα, το ύφασμα του οποίου είναι διακοσμημένο με ρόμβους και τετράφυλλους ρόδακες στα πλάγια. Είναι ντυμένος με χιτώνα και ιμάτιο, κάτω από το οποίο προβάλλουν τα πόδια γυμνά. Τα μαλλιά του είναι μακριά, η γενειάδα πυκνή και το μουστάκι παχύ. Στο κεφάλι φορά διάδημα με φύλλα δάφνης και πιθανώς κάποιο ακόμα σύμβολο, ίσως μόδιο (καλάθι, μέτρο χωρητικότητας σιτηρών), σήμερα σπασμένο. Στην αριστερή παλάμη κρατά σφαίρα, που δηλώνει την ιδιότητά του ως Κοσμοκράτορα, κυρίαρχο του κόσμου τον οποίο συμβολίζει η σφαίρα. Με το χαμένο δεξί χέρι θα κρατούσε κάποιο άλλο αντικείμενο, ίσως ριπίδιο (βεντάλια) από φτερά πουλιών.

Ο Σάραπης, αιγυπτιακή θεότητα του Κάτω Κόσμου, της βλάστησης και της γονιμότητας, προέκυψε από τον συγκερασμό του Όσιρη και του Άπη, του ιερού ταύρου των Αιγυπτίων. Σταδιακά προσέλαβε ιδιότητες του Πλούτωνα, του Διόνυσου, του Δία, του Ασκληπιού, του Ήλιου, του Ποσειδώνα, και αναδείχτηκε σε έναν από τους σημαντικότερους θεούς των ύστερων ελληνιστικών και των ρωμαϊκών χρόνων. Ήταν θεραπευτής και χρησμοδότης, κυβερνήτης του ουρανού και της θάλασσας, κυρίαρχος του σύμπαντος και του χρόνου.

Το ειδώλιο ήταν πιθανότατα εισηγμένο από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, το κυριότερο κέντρο λατρείας του Σάραπη. Το γεγονός ότι βρέθηκε σε πηγάδι μαζί με άλλα που απεικονίζουν ελληνικές και αιγυπτιακές θεότητες, καθιστά πιθανή την υπόθεση ότι είχε χρησιμοποιηθεί στο οικιακό ιερό της κατοικίας στην οποία ανήκε το πηγάδι. Είναι ένα από τα πολλά ευρήματα της ανασκαφής του οικοπέδου Μακρυγιάννη που απεικονίζουν ή συνδέονται με θεότητες ανατολικής προέλευσης. Η λατρεία τους, που υποσχόταν ευημερία, λύτρωση και μεταθανάτια ζωή, γνώρισε μεγάλη απήχηση σε όλα τα κοινωνικά στρώματα κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον μεσογειακό κόσμο και παρέμεινε ζωντανή έως και την ύστερη αρχαιότητα.