Σχεδόν ακέραιο ανάγλυφο Ασκληπιού. Βρέθηκε το 1994 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, όπου είχε χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό σε τοίχωμα του οχετού της οδού ΜΕΤΡΟ I. Έχει μικρά σπασίματα, μεγαλύτερα στα πρόσωπα των μορφών, ενώ το κάτω δεξιό τμήμα είναι έντονα διαβρωμένο από τα λύματα του οχετού.

Το ανάγλυφο έχει τη μορφή ναΐσκου με παραστάδες στο πλάι και ακροκέραμα στη στέγη. Στα δεξιά εικονίζεται μία οικογένεια που φέρνει χοίρο για θυσία στον Ασκληπιό και τη δική του οικογένεια, που καταλαμβάνει το αριστερό τμήμα του αναγλύφου. Όπως συνηθιζόταν στην αρχαιότητα, οι μορφές των θνητών αποδίδονται σε μικρότερη κλίμακα από αυτές των θεών.

Ο θεός της ιατρικής κάθεται σε πολυτελή θρόνο, κάτω από τον οποίο είναι κουλουριασμένο το ιερό του φίδι, και πατά σε υποπόδιο. Φορά ιμάτιο που αφήνει ακάλυπτο το πάνω μέρος του σώματος και έχει ανυψωμένο το αριστερό χέρι, με το οποίο θα κρατούσε ράβδο ή σκήπτρο αποδοσμένο με χρώμα. Γύρω του, όρθια, εικονίζονται τέσσερα μέλη της οικογένειάς του. Η γυναίκα που στέκει πίσω του, ντυμένη με μακρύ χιτώνα, πέπλο και ιμάτιο που καλύπτει μέρος του κεφαλιού, θα μπορούσε να είναι η σύζυγός του Ηπιόνη, ενώ η νεότερη γυναίκα δίπλα της, η κόρη τους Υγεία. Ακολουθούν δύο γυμνοί νέοι, προφανώς οι γιοι του Ασκληπιού, Μαχάονας και Ποδαλείριος, γιατροί και οι ίδιοι.

Η οικογένεια των λατρευτών αποτελείται από επτά μέλη, τρεις ενήλικες και τέσσερα παιδιά, καθώς και έναν μικρό δούλο που προπορεύεται με τον χοίρο. Ο πρώτος από τους ενηλίκους είναι και το γηραιότερο μέλος της οικογένειας, προφανώς ο παππούς. Έχει μακριά γενειάδα και υψωμένο το δεξί χέρι στην τυπική χειρονομία που δηλώνει σεβασμό στους θεούς. Ακολουθούν οι δύο γονείς και τα παιδιά, από τα οποία τουλάχιστον το πρώτο φαίνεται πως είναι κορίτσι.

Η λατρεία του Ασκληπιού υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής στον αρχαίο κόσμο και ήταν η τελευταία που υποχώρησε μετά την επικράτηση του χριστιανισμού. Στην Αθήνα εισήχθη γύρω στο 420 π.Χ. και εγκαταστάθηκε στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης. Το ιερό του Ασκληπιού, το Ασκληπιείο, λειτουργούσε ως οργανωμένο θεραπευτήριο και σε αυτό κατέφευγε μεγάλος αριθμός επισκεπτών για να βρει ανακούφιση από τους πόνους και τις αρρώστιες. Εικόνες του θεού και των μελών της οικογένειάς του αφιερώνονταν στο αθηναϊκό ιερό, κοσμούσαν δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους ή αποτελούσαν αντικείμενα λατρείας σε σπίτια ιδιωτών, τοποθετημένα στα μικρά οικιακά ιερά (εικονοστάσια).

Το ανάγλυφο του οικοπέδου Μακρυγιάννη είναι αναθηματικό και αρχικά θα πρέπει να ήταν στημένο στο ιερό της νότιας πλαγιάς. Στο οικόπεδο ίσως έφτασε μετά την παύση λειτουργίας του ιερού, τον 5ο ή 6ο αι. μ.Χ., ενώ η απολάξευση των προσώπων όλων σχεδόν των μορφών θα μπορούσε να αποδοθεί σε σκόπιμη ενέργεια κατά την εποχή επικράτησης του χριστιανισμού προκειμένου να εξουδετερωθεί η «δαιμονική» δύναμη του παγανιστικού γλυπτού.