Ακέφαλο άγαλμα Κυβέλης. Βρέθηκε το 1998 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στα βόρεια της οδού ΝΜΑ I. Είχε χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό σε τοίχο κτίσματος της Μεσοβυζαντινής εγκατάστασης, μαζί με το άγαλμα Σελήνης ΝΜΑ 127.

Η Κυβέλη κάθεται σε θρόνο προβάλλοντας ελαφρά το αριστερό πόδι. Φορά μακρύ χιτώνα, ζωσμένο κάτω από το στήθος, και ιμάτιο που σκεπάζει το κάτω μέρος του σώματος, συνεχίζει πίσω και στη συνέχεια πέφτει στον αριστερό ώμο. Στα πόδια φορά σανδάλια, με το αριστερό χέρι κρατά τύμπανο και με το δεξί, που δεν σώζεται, θα κρατούσε τελετουργική φιάλη. Στο κεφάλι θα φορούσε πόλο ή πυργωτό στέμμα, καλυμμένο εν μέρει από το ιμάτιο, όπως δείχνει ένα μικρό ίχνος αριστερά του λαιμού. Δίπλα στα μπροστινά πόδια του θρόνου δύο ανακαθισμένα λιοντάρια με μισάνοιχτο στόμα και πλούσια χαίτη παραστέκουν τη θεά.

Ο εντοιχισμός του γλυπτού τον 11ο-12ο αι. μ.Χ. καθιστά δυσχερή την απόδοσή του σε συγκεκριμένη κατοικία, όπου θα εξυπηρετούσε λατρευτικούς ή διακοσμητικούς σκοπούς. Ο τοίχος στον οποίο εντοπίστηκε βρισκόταν πάνω από την ανατολική στοά της οικίας Στ, αλλά το γλυπτό θα μπορούσε να προέρχεται και από το όμορο, πολυτελέστερο κτήριο Ζ.

Στους χρόνους της ύστερης αρχαιότητας υπήρχε έντονη τάση επαναχρησιμοποίησης παλαιών γλυπτών, τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα. Πιθανότατα η παλαιότητα ενός γλυπτού προσέφερε μεγαλύτερο κύρος, καθώς αποδείκνυε ότι η οικογένεια ήταν ισχυρή και ευκατάστατη από παλιά.