Λήκυθος, διακοσμημένη με την ερυθρόμορφη τεχνική. Βρέθηκε ελλιπής το 2007 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στην

Έχει πλατιά, δακτυλιόσχημη βάση και χαμηλό σώμα με κοίλα τοιχώματα. Στη μετάβαση, μεταξύ του σώματος και του καμπύλου ώμου, σχηματίζεται ένας παχύς δακτύλιος που προεξέχει περιμετρικά. Ο κυλινδρικός λαιμός, που σήμερα δεν σώζεται ολόκληρος, κατέληγε σε κωδωνόσχημο στόμιο, ενώ η κάθετη λαβή, που επίσης λείπει, ξεκινούσε από τον ώμο και προσαρμοζόταν στον λαιμό.

Στον ώμο του αγγείου εικονίζονται σε κατατομή τα κεφάλια δύο γυναικών που στέκονται αντικριστά και ανάμεσά τους υπάρχει πάνθηρας, διακοσμημένος με μαύρες στιγμές. Οι γυναίκες φορούν στα μαλλιά κάλυμμα, σάκκο, στολισμένο με στιγμές σε παράλληλες σειρές, και τα κεφάλια τους αποδίδονται αυθύπαρκτα, χωρίς το υπόλοιπο σώμα, καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος της επιφάνειας του αγγείου.

Ο τύπος του συγκεκριμένου αγγείου ήταν πολύ δημοφιλής στα εργαστήρια της Κάτω Ιταλίας του 4ου αι. π.Χ., αλλά αρκετά σπανιότερος στις ελληνικές πόλεις. Το μικρό του μέγεθος ήταν ιδανικό για τη φύλαξη αρωματικών ελαίων και καλλυντικών, το υψηλό κόστος των οποίων κατά την αρχαιότητα έκανε αναγκαία την περιορισμένη χρήση και την πώλησή τους σε μικρές ποσότητες.

Η διακοσμητική παράσταση του παρόντος αγγείου με τις μεμονωμένες γυναικείες κεφαλές ανήκει σε μία μακρά εικονογραφική παράδοση που είναι συχνή τόσο στην κατωιαλιωτική, όσο και στην αγγειογραφία της ηπειρωτικής Ελλάδας. Έμπνευση αποτελούν άλλοτε τα θέματα από τον κόσμο των γυναικών και άλλοτε οι παραστάσεις μπορεί να έχουν συμβολικό χαρακτήρα και να συνδέονται με θεϊκές και μυθολογικές μορφές.