Τυλιγμένος κατάδεσμος (κατάρα). Βρέθηκε το 2003, στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο πηγάδι ΝΜΑ 20 της οικίας Β. Αποτελείται από λεπτό φύλλο μολύβδου με χαραγμένη επιγραφή, τυλιγμένο σε ρολό και κατόπιν αναδιπλωμένο.

Οι μολύβδινοι κατάδεσμοι (defixiones στα λατινικά) ήταν από τις συνηθέστερες πρακτικές μαγείας, παράγονταν στην Αττική από τον πρώιμο 5ο αι. π.Χ. έως και την Ύστερη Αρχαιότητα (6ος αι. μ.Χ.). Πάνω σε λεπτά, εύκαμπτα φύλλα μολύβδου χάραζαν με χάλκινη γραφίδα μία κατάρα που θα «έδενε» τον στόχο στα μάγια. Συχνά ξεκινούν με τον όρο «καταδέω» που σημαίνει δένω, περιορίζω, ελέγχω.

Οι κατάρες στόχευαν στην πρόκληση κακού, ασθένειας ή θανάτου, στη δέσμευση ενός ατόμου για να επιτευχθεί ένα επιθυμητό αποτέλεσμα ή περιείχαν ξόρκια. Το τύλιγμα, δίπλωμα και μερικές φορές το τρύπημά τους με ένα καρφί εικονοποιούσαν την επιθυμία για «δέσιμο», έλεγχο ή ακινητοποίηση του θύματος. Κίνητρα για τις κατάρες μπορούσαν να είναι ερωτικές ή οικογενειακές υποθέσεις, αντιδικίες στα δικαστήρια ή πολιτικές αντιπαλότητες, επαγγελματικές αντιζηλίες, αθλητικοί ανταγωνισμοί, η επιθυμία για εκδίκηση ή δικαιοσύνη.

Στις επιγραφές αυτές οι άνθρωποι επικαλούνταν τις χθόνιες θεότητες, κυρίως τον Ερμή, την Εκάτη και την Περσεφόνη.

Επειδή η οι κατάδεσμοι απαιτούσαν την συνεργασία των δυνάμεων του Κάτω Κόσμου, τους τοποθετούσαν κρυφά κυρίως σε πηγάδια και πηγές που θεωρούνταν υπόγειες πύλες για τον Κάτω Κόσμο, όπως στην περίπτωση του πηγαδιού ΝΜΑ 20 ή σε τάφους νεκρών που πέθαναν πρόωρα πριν ολοκληρώσουν κάποιο κύκλο ζωής (άωροι), ή δεν θάφτηκαν όπως έπρεπε, ή πέθαναν με βίαιο τρόπο (βιαιοθάνατοι). Οι ανήσυχες ψυχές αυτών των «στοιχειωμένων» νεκρών γίνονταν φαντάσματα («δαίμονες») που εξακολουθούσαν να περιφέρονται γύρω από τους τάφους. Καθώς αποτελούσαν ενδιάμεσους με τον Κάτω Κόσμο, ο θυμός τους βοηθούσε να τελεσφορήσει η κατάρα. Κατάδεσμοι τοποθετούνταν επίσης σε ιπποδρόμια ή θέατρα όταν σχετίζονταν με αθλητικούς ή δραματικούς αγώνες ή σε ιερά θεοτήτων του Κάτω κόσμου.