Ατρακτόσχημη χάντρα από σμιθσονίτη, με κεντρική διαμπερή οπή ανάρτησης. Βρέθηκε το 1999 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στον ημιυπόγειο χώρο του κτηρίου Φ (φάση 2ου-3ου αι. μ.Χ.).

Ίσως η χάντρα αποτελούσε μέρος κοσμήματος, θα μπορούσε, ωστόσο, να είχε φορεθεί και μόνη της, ως περίαπτο με αποτροπαϊκό χαρακτήρα. Οι πολύτιμοι λίθοι (πετράδια) πάντοτε σαγήνευαν τους ανθρώπους με τη λάμψη, το χρώμα, τη σκληρότητα και τη σπανιότητά τους. Προερχόμενοι από τα έγκατα της γης, θεωρήθηκαν φορείς μαγικών και θεραπευτικών ιδιοτήτων και γνώρισαν ευρεία χρήση στην αρχαία κοσμηματοποιία.