Αποσπασματικά σωζόμενο μελαμβαφές μυροδοχείο τύπου guttus. Βρέθηκε το 1996 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, σε επίχωση που σκέπαζε το πηγάδι Μ 37.

Πρόκειται για κλειστό αγγείο με χαμηλή, δακτυλιόσχημη βάση, κοίλη στο κάτω μέρος. Το σώμα είναι ρηχό, ημισφαιρικό, με αυλάκωση στον ώμο. Το πάνω τοίχωμα είναι επικλινές και στο κέντρο σχηματίζεται ξεχωριστός δίσκος, που στηρίζεται στον πυθμένα με χαμηλό στέλεχος. Ο δίσκος δεν εφάπτεται στο τοίχωμα αλλά αφήνει περιμετρικά μία στενή σχισμή, η οποία επιτρέπει την εισροή υγρού στο εσωτερικό του σκεύους. Στη μία πλευρά διαμορφώνεται στόμιο σε μορφή ανάγλυφης λεοντοκεφαλής, με πολύ μικρή οπή εκροής. Στα αριστερά του είναι προσκολλημένο μικρό ραβδωτό πλακίδιο-λαβή, ενώ δύο ακόμη όμοια υπήρχαν πιθανότατα στις υπόλοιπες πλευρές. Η εξωτερική επιφάνεια είναι ολοκληρωτικά καλυμμένη με μαύρη βαφή.

Το σχήμα του αγγείου είναι ιδιόμορφο, ωστόσο τα γενικά χαρακτηριστικά του το κατατάσσουν στη κατηγορία των guttus. Η ονομασία οφείλεται στην λατινική λέξη gutta, που σημαίνει σταγόνα, και αναφέρεται στον αργό τρόπο (σταγόνα–σταγόνα) που άδειαζε το περιεχόμενό τους. Κατασκευάζονταν σε διάφορα σχήματα και μεγέθη και για τη χρήση τους έχουν δοθεί ποικίλες ερμηνείες, όπως επιτραπέζια σκεύη για λάδι και ξύδι, δοχεία πλήρωσης λυχναριών με λάδι κ.ά. Ωστόσο, οι αναλύσεις σε αγγεία παρόμοια με αυτό του οικοπέδου Μακρυγιάννη εντόπισαν υπολείμματα αρωματικών ελαίων, κατάλληλων για καλλυντική ή θεραπευτική χρήση.