Πιόνι (πεσσός) επιτραπέζιου παιχνιδιού, από σπόνδυλο ψαριού. Βρέθηκε το 1999 στην στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στο κτήριο Ζ. Πρόκειται για οστό που συναπαρτίζει τη σπονδυλική στήλη του ψαριού.

Οι πεσσοί χρησιμοποιούνταν σε παιχνίδια στρατηγικής, ανάλογα με το σημερινό σκάκι ή τη ντάμα. Η «πεσσεία» ή «πεττεία», η «πόλις», οι «πέντε γραμμαί», αλλά και το ρωμαϊκό «ludus latrunculorum» (ληστής), είναι ορισμένα από αυτά. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε εάν οι διαφορετικές ονομασίες υποδηλώνουν παραλλαγές του ίδιου παιχνιδιού ή διαφορετικά παιχνίδια. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι παίζονταν από δύο παίκτες, ήταν ιδιαίτερα αγαπητά σε ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων και παρέμειναν δημοφιλή έως και τους βυζαντινούς χρόνους.

Περισσότερα στοιχεία έχουμε για το ludus latrunculorum. Παιζόταν σε διαγραμμισμένο πίνακα (άβακα), συνήθως με 64 τετράγωνα, πάνω στα οποία τα πιόνια μπορούσαν να κινηθούν προς τα μπρος, πίσω ή στο πλάι, όχι όμως διαγώνια. Κάθε παίκτης είχε στη διάθεσή του 30 πιόνια διαφορετικού χρώματος και με τις ανάλογες κινήσεις προσπαθούσε να αιχμαλωτίσει τα πιόνια του αντιπάλου του για να αναδειχθεί νικητής.